Zydzi na Madagaskar

Iwo Cyprian Pogonowski|Sunday, September 30, 2012

Dokumenty historyczne świadczą o tym i są dostępne wszystkim jako plany rządu niemieckiego w lecie 1940 roku.
Dwie grudniowe rocznice ilustrują powody zmian w planach rządu w Berlinie: upadek projektu Madagaskar w grudniu 1940 i rok później klęska pod Moskwą, w grudniu 1941. Okres ten ilustruje, jak wielkie zmiany nastąpiły na przestrzeni 12stu miesięcy w historii Drugiej Wojny Światowej. Tak więc zmiany te miały miejsce między grudniowym upadkiem planów opublikowanych przez  Adolfa Eichman'a 15go sierpnia, 1940 roku pod tytułem "Reichssicherheitshauptamt: Madagaskar Projekt.

Dokumenty historyczne świadczą o tym i są dostępne wszystkim jako plany rządu niemieckiego w lecie 1940 roku.
Dwie grudniowe rocznice ilustrują powody zmian w planach rządu w Berlinie: upadek projektu Madagaskar w grudniu 1940 i rok później klęska pod Moskwą, w grudniu 1941. Okres ten ilustruje, jak wielkie zmiany nastąpiły na przestrzeni 12stu miesięcy w historii Drugiej Wojny Światowej. Tak więc zmiany te miały miejsce między grudniowym upadkiem planów opublikowanych przez  Adolfa Eichman'a 15go sierpnia, 1940 roku pod tytułem "Reichssicherheitshauptamt: Madagaskar Projekt."
Plan ten miał za cel usunięcie Żydów z Europy na wyspę Madagaskar. Dopiero zaszłości od lata 1940 do końca 1941 roku, zakończonego druzgoczącą klęską Niemców w bitwie o Moskwę kojarzą się z decyzją ludobójstwa. Jeszcze w 1940 roku nazistowski rząd w Berlinie był przepełniony nastrojem zwycięstwa na froncie zachodnim. 
Wtedy Niemcy robili plany, żeby za pomocą floty francuskiej i brytyjskiej po upadku Paryża i spodziewanej się przez Hitlera, szybkiej kapitulacji Londynu, wprowadzić w życie plan ewakuacji Żydów z Europy na Madagaskar. Wyspa Madagaskar była jedną z kilku alternatyw jako miejsce przyszłego państwa żydowskiego.
Już w drugiej połowie dziewiętnastego wieku w Europie, omawiano projekt ewakuacji Żydów z Europy na wyspę Madagaskar, kolonię francuską, której mieszkańców nikt się nie pytał o opinię w tej sprawie podobnie jak później stało się Palestynie. Nacjonalizm diaspory żydowskiej wiązał się z tradycyjnymi przekonaniami nauki talmudu o wyższości Żydów nad nie-Żydami i tradycji specjalnej roli Żydów w rządzeniu światem oraz pasożytniczej działalności Żydów, takiej jak lichwa i sprzedaż alkoholu, zwłaszcza na kredyt. W 1897 roku odbył się pierwszy zjazd syjonistów nawołujący do ożywienia nacjonalizmu żydowskiego w ramach programu Theodora Herztla.
Plany ewakuacji Żydów z Europy były zainicjowane przez Brytyjczyków H. H. Beamish'a, Arnold'a Leese, lorda Moyne. Później były one podjęte były przez rządy W. Brytańji i Francji. Rokowania na ten temat prowadzono do późnych lat trzydziestych i nawet próbowano zainteresować tym projektem również rząd Polski, na terenie której mieszkało najwięcej Żydów w Europie.
Od 1938 roku w Niemczech temat ewakuacji żydów omawiali tacy naziści jak Julius Stereicher, Hermann Goering i Joachim von Ribbentrop. W maju 1940 roku Heinrich Himmler pisał o ewakuacji Żydów do kolonii w Afryce.
Zwycięstwo nad Francją w czerwcu 1940 roku wydawało się pewne. Wtedy Hitler wierzył, że wygra powietrzną bitwę o Anglę, ponieważ miał wtedy najlepsze na świecie lotnictwo i najlepsze łodzie podwodne. Jednocześnie naziści planowali część elity żydowskiej zatrzymać w Polsce, w regionie Lublina, jako zakładników w celu szantażowania elity żydowskiej w Ameryce, żeby nie powodowała wojny USA przeciwko Niemcom, jak to się stało w czasie Pierwszej Wojny Światowej.
Ribbentrop miału uzyskać of Francji przekazanie Niemcom Madagaskaru. Josef Goebbels miał kontrować media na Madagaskarze. Jednostki Waffen SS pod dowództwem Reinhard'a Heydrich'a, miały zajmować się doprowadzaniem i ładowaniem Żydów na statki francuskie i brytyjskie. Herman Goering miał nadzorować gospodarkę na Madagaskarze. W przeciągu czterech lat Żydzi znajdujący się pod niemiecką okupacją mieli być przesiedleni na wyspę Madagaskar, która miała być protektoratem niemieckim.
Naziści uruchomili działania w tej sprawie władz niemieckich i planowali pokryć koszty ewakuacji Żydów z Europy za pomocą funduszów nowego banku, do którego Niemcy mieli składać pieniądze ze sprzedaży mienia żydowskiego. Przed 18tym czerwca 1940 Hitler i Ribbentrop omawiali ten plan z Mussolinim. Budowa getta w Warszawie została wstrzymana 10go lipca 1940, jak też transporty Żydów z zagranicy do Polski.
Madagaskar miał być zorganizowany jak "super getto" pod żydowskim zarządem kontrolowanym przez nazistów. Przegrana Niemców w bitwie o Anglię w 1940 była faktycznym powodem upadku planu ewakuacji Żydów na Madagaskar.
Rok później już nie było mowy o ewakuacji. W cieniu przegranej bitwy o Anglię, w której polscy piloci odegrali ważną rolę jak i wobec straty wartości Żydów jako zakładników zapobiegający ch wojnie z USA, oraz wobec przegranej bitwy o Moskwę perspektywa wojny zmieniła się bardzo na niekorzyść Niemiec.Pozostała możliwość, że Niemcy wojnę przegrają i wtedy miliony Żydów wschodnich najadą Niemcy i staną się ciężarem dla ludności niemieckiej. Na tym tle, została zwołana 20go stycznia 1942 roku, odprawa głównych biurokratów niemieckich w celu ogłoszenia "ostatecznego rozwiązania sprawy żydowskiej."
Odprawa w Wannsee, znana jako "konferencja w Wannsee" była skutkiem klęski armii niemieckiej pod Moskwą, stratą wartości Żydów jako zakładników przeciwko Ameryce, jak też z powodu klęski w bitwie o Anglię. Na odprawie tej rząd niemiecki uruchomił mechanizm zagłady Żydów i Cyganów, jak też nieco później, zagłady 51 milionów Słowian, w pierwszym rzędzie Polaków.
Plan  nazywany przez nazistów: "Plan Ost" dotyczył Słowian, którzy zamieszkiwali tereny mające być przyłączone do Niemiec, w czasie tworzenia wielkiej niemieckiej przestrzeni życiowej. Dowodzi tego, między innymi sam fakt, że Niemcy w czasie wojny wyprodukowali wielokrotnie większe ilości gazu do zabijania ludzi w komorach gazowych, niż było Żydów i Cyganów na całym świecie.
Protokół odprawy w Wannsee przetrwał wojnę i jest dowodem jak w biurokracji niemieckiej były podzielone role ministerstw i głównych instytucji do procesu zmechanizowanego ludobójstwa oraz przetargu na zamówienia od przemysłu niemieckiego, potrzebnych w tym zbrodniczym celu, urządzeń i procedur. Protokół odprawy w Wannsee był w całości używany jako dowód rzeczowy zbrodni niemieckich w czasie procesu w Nuremberdze.
Sam protokół był sporządzony przez Adolfa Eichmann'a, niemieckiego Żyda urodzonego w Jerozolimie, który pracował pod nadzorem Reinharda Heydricha, szefa głównego biura bezpieczeństwa państwa niemieckiego. Tak więc na przestrzeni jednego roku, strategia Niemiec nazistowskich, w sprawie rozwiązania nazistowskiego problemu Żydów przeszła ewolucję od przymusowej ewakuacji Żydów z Europy, do super-getta na wyspie  Madagaskar w formie państwa pod protektoratem niemieckim, do uruchomienia masowych mordów naprzód Żydów i Cyganów a później Słowian.
Do czasu odprawy w Wannsee, Polacy a zwłaszcza polska inteligencja byli głównymi ofiarami mordów niemieckiego aparatu terroru podczas gdy w żadnym innym państwie okupowanym podobnego "odrąbywania głowy" narodowi nie było czego przykładem m.in. są Czesi i Francuzi. Wprowadzenie przez nazistów niemieckich masowych mordów Żydów, nie spowodowało przerwy w zabijaniu Polaków. Trzeba pamiętać że Polacy byli masowo mordowani przez Niemców i przez Sowietów. Ludność żydowska nie podlegała masowym i systematycznym mordom sowieckim. Co gorsze na gminnie Żydzi na kresach kolaborowali z Sowietami w mordowaniu Polaków.
Propaganda żydowskiego ruchu roszczeniowego podważająca znaczeni e odprawy w Wannsee i ukrywa niemieckie plany ewakuacji Żydów z Europy na Madagaskar, w celu przesuwania wstecz daty decyzji pogańskiego rządu Hitlera o dokonaniu ludobójstwa Żydów w celach propagandowych, żeby szerzyć oskarżenia Polaków o partnerstwo z Hitlerem i nawet przeciwko papieżowi Piusowi XII i całemu Chrześcijaństwu. Żydowski ruch roszczeniowy żąda 65 miliardów dolarów odszkodowania od skarbu państwa polskiego za udział w zagładzie Żydów.
W panoramie wojny dwie grudniowe rocznice: zakończenie przez Niemców planów ewakuacji Żydów z Europy na Madagaskar, w grudniu w 1940 roku i rok później decyzja ludobójstwa Żydów pod okupacją niemiecką, po klęsce wojsk niemieckich pod Moskwą w grudniu 1941 roku. Daty te wyznaczają punkty zwrotne w historii w tragedii Żydów w czasie Drugiej Wojny Światowej i są sprzeczne z propagandą lansowaną przez żydowski ruch roszczeniowy.
Iwo Cyprian Pogonowski